Thermiekfabriek

Het hele jaar heb ik er over liggen dromen. Wanneer komt die dag? Vandaag is het zo het vo ver! Ik werd wakker voordat de wekker af kon gaan. Hoezo prettig gespannen. In de auto naar Grefrath hoor ik een liedje van “Rowwen Heze” met de titel “Wakker vur de wekker”. Toeval? Toeval bestaat niet. Vandaag mag ik voor de eerste keer op de Ventus 2cT vliegen!!

Handboek lezen

Het handboek had ik een half jaar geleden ontvangen en ingescanned naar PDF formaat. In totaal 148 pagina’s. Zucht. Afgelopen week elke dag een half uurtje in het handboek snuffelen. Netjes de belangrijke onderdelen langs gelopen: opbouwen, snelheden, gebruik van flaps en bijbehorende snelheden, herstel van bijzondere vliegstanden, motorbedieninig.

Opbouwen

Omstreeks 10:00 komen we op het vliegveld van Grefrath aan. De batterijen en de parachutes opgehaalt uit het club hok. Daarna ben ik aan de beurt. Ik mag zelf de Ventus opbouwen, onder begeleiding van Rene. De motoraccu voor in, tussen de benen. De twee accu’s voor de instrumenten zitten achter de stoel, achter een deurtje. Remkleppen los zetten en de linker vleugel monteren. Dat gaat wel erg licht. De borgbout er een stukje in, steun er onder en de rechter vleugel erin. Borgbout er in en klaar is Kees. Kees? Je heet toch Peter.

De wingtips zetten we met z’n twee-en er aan. Afdekplaatjes plaatsen bij de tips. Het stabilo plaatsen gaat ook kinderlijk eenvoudig. Alleen nog even afplakken en “ready”.

Proef zitten

Het instrumentenbord kan omhoog, zodat je goed kunt instappen. Als je eenmaal zit en het bord is naar beneden is het allemaal “compact”. De stoelleuning wel even naar achter gedaan, anders is het helemaal liggen in de kist. Ik loop alle bediening handels even na en kijk of ik bij alle instrumenten kan.

Ik verbaas me over het feit dat de handel voor “het afwerpen van de kap” niet rood geschilderd (maar zwart is) en vlak naast de handel (ook zwart) van de brandstof toevoer (open/dicht) zit. Oplossing: “Brandstof kraan openzetten voor de vlucht”, is het advies van de instructeur. Er is minder opbergruimte voor wat spulletjes voor onderweg. Mijn toilettas met handgreep is een uitkomst en kan ik achter me leggen in de bagageruimte.

Aanhaken en lierstart

Ik krijg van de Instructeur Bernd een “speciale behandeling” bij het aanhaken van de lierkabel. Een handstand aan de Ventus, gevolgd door een “dubbele Rietberger”. Aan de kabel zijn de prachtige contouren van de vleugels, typerend voor de Ventus, te zien. 18m schoonheid in de lucht.

Eerste starts

De eerste start gaat prima. Snelheid in de lier is OK, maar door de kleine baan kom ik niet hoger dan 250m. Ik laat het wiel maar uit, trim de kist snel uit bij de flaps op “0” op 115km/h. Daarna terug naar flaps “+1” en op zoek naar thermiek. Na twee pogingen en niks gevonden, maar terug op circuit. Concentreren op de landing. Er staat een kist staartklaar. Dus maar maar niet te laag binnen komen. De eerste landing gaat prima. Het komt vergelijkbaar over met de LS4 en DG505. De tweede start mag ik de motor gebruiken, om wat extra hoogte te bereiken. De bediening gaat goed, maar het duurt even voordat de turbo aanslaat. Daarna netjes klimmen naar 500m. Deze vlucht, wederom geen thermiek te vinden, maar kan wel wat meer uitproberen. Een vluchtje van 17minuten. De derde start wordt een kopie van vlucht 3. Daarna wacht ik maar even op de thermiek… Wil ook ervaren hoe de Ventus zich gedraagd bij thermieken en steken….

Kleine overland

Om 15:15 komen de wolkjes over Grefrath. De Duodiscus, met Bernd en Rene aan boord, gaat voor me de lucht in. Daarna ben ik aan de buurt. Wederom kom ik op 250m van de lier. Turbo aan en naar 500m. Dit geeft toch wel een vrijheid. Daarna thermieken. De beide flappenstanden geprobeerd (+1 en +2). Met dit rustige weer gaat dit prima. Dit is genieten. De kist stuurt zeer ligt. Met twee vingers aan de knuppel en rustig in de bel houden met wat voeten.

Ik zit met een brede grijns op het gezicht. De Duo heeft het water geloosd en sluit aan. Ik ga vast voor naar Kamp Lintfort. Heerlijk met flaps op -1 onder de wolken raggen met 150 to 180 km/h. Boven het veld wacht ik op de Duo, zodat we samen op kunnen vliegen. Rene heeft mijn flim camera mee en maakt prachtige shots. We vliegen door via Vorden naar Dinslaken en Dorsten. Vandaar maar eens terug.

De terugweg is moeizaam. Onderweg geen thermiek meer te vinden. Bij Vorden even bij de koeltoren proberen. Weer niks. Verder naar Kamp Lintfort. Een kleine bel geeft 0.5 tot 1 m/s. Maar ik heb geen geduld en volg de Duo. Een goede leerschool: “Blijf bij je eigen bel en uitgraven!”. Waarom zou een ander het beter hebben. Ik kom op 300m en besluit (helaas) toch maar de turbo te pakken. Bij Kamp Lintfort krijg ik weer een prachtige bel en kom op 1100m. De Duo heeft het zelfde, trubo gebruiken, moeten doen. Een kleine geruststelling. Ik had het zo mooi gevonden om een kleine overland zonder turbo gebruik te vliegen. Via het UL-veld van Kerken terug naar Grefrath. De Duo is al aangekomen op Grefrath. Ik heb nog hoogte over en doe nog twee oefeningen: Snelvliegen met de flaps in -1 en -2 en een slipvlucht over links en rechts. Na de landing zit ik met een big-smile in de kist. Een prachtige vlucht van 2.5 uur. Dat had ik niet durven dromen…..

Een nieuwe liefde…

Ik hoor vrouwelijke (zweef)vliegers wel eens over hun “jongetje” praten, als het om hun vliegtuig gaat. Mannelijke zweefvlieger zeggen misschien “meisje”. Kan een zweefvlieger verliefd worden op een vliegtuig? Ik ken er wel een paar. Ik ben vandaag ook wel een beetje verliefd geworden. Maar de grootste liefde zit thuis!

 
Bern en Rene: “Bedankt voor de instructie, begeleiding en het filmen!”. Tip top.

 
Thuis gekomen luister ik, via youtube, nogmaals naar het liedje van “Rowwen Heze”. De twee regel zegt heel toepasselijk: “En de droom gaat maar door….”. Geen toeval!

Trackback URI | Comments RSS